17 Aldar fordómar enn við lýði á 21 öldinni hér á Íslandi, og það meira að segja innan heilbrigðiskerfisins

Á ný kominn mánudagskvöld og vetur konungur er farinn aðeins að kíkja inn.

Ég hef áður talað um fordóma í þjóðfélaginu og ætla að halda þeirri umræðu áfram og segja ykkur sögu sem átti sér stað fyrr á þessu ári.

Góður vinur minn rúmlega fertugur var greindur með geðhvarfasýki,  sem er eins og allir vita afar erfiður sjúkdómur en með réttum lyfjum og meðferð er hægt að halda honum í skefjum og þannig að fólk geti lifað (nánast) eðlilegu lífi og stundað sína vinnu eins og allir aðrir sem hafa lært að lifa með hina ýmsu sjúkdóma.

Munurinn er bara sá, að með geðsjúkdóm þá getur viðkomandi ekki sagt hverjum sem er frá því , eins og hverjum öðrum sjúkdómum eins og krabbameini, hjartasjúkdómum eða bakveiki svo eitthvað sé nefnt,  vegna þess að FORDÓMARNIR eru svo gífurlegir og framkoma fólks breytist allajafna gagnvart viðkomandi. Fólk með geðsjúkdóma fær á sig stimpil sem ekki er hægt að afmá eins og t.d. ör eftir aðgerð og töluð orð eru aldrei tekin aftur.

Þessi vinur minn fann góðan geðlækni sem honum líkað virkilega vel við og hjálpaði honum mjög mikið (og gerir enn) og á milli þeirra ríkti/ríkir fullkominn trúnaður. Þessi geðlæknir ráðlagði vini mínum að vera ekkert að segja fólki frá því að hann hefði þennan sjúkdóm og ráðlagði honum að segja ekki einu sinni heimilislækni sínum það. Vinur minn fór að ráðum geðlæknisins og valdi að segja aðeins sínum nánustu ættingjum og vinum frá þessu.  Samt  þótti honum það nú dálítið skrýtið að hann skyldi vara hann við að segja ekki heimilislækninum sínum frá þessu þar sem honum hafði alltaf líkað ágætlega við hann og fannst einhvern veginn eins og það væri betra að hann vissi af þessari greiningu og lét því slag standa og sagði honum frá því þegar hann þurfti að fara til hans með eitt barnanna sinna.

Síðan liðu þó nokkrar vikur og þá var vinurinn búinn að vera slæmur í hnénu í nokkurn tíma og átti erfitt um gang og þar sem hann hafði farið í aðgerð á hnénu nokkrum árum áður var hann smeykur um að allt hafi tekið sig upp aftur svo hann fór til heimilislæknisins og bað hann að skrifa rannsóknarbeiðni og tilvísun á  bæklunarlækni sem hann og gerði og tók beiðnina með sér í  tveimur lokuðum umslögum.

Annað umslagið var stílað á röntgendeild lsp og hitt á bæklunarlækni.

Vin minn langaði til að lesa bréfið til bæklunarlæknisins og opnaði það enda fannst honum hann vera í fullum rétti til þess að lesa það enda var það um hann og allt sem þar væri skrifað væri hans mál.  Hann opnaði bréfið og efst á blaðinu stóð:  Sjúklingur greindist með geðhvarfasýki fyrir x mánuðum síðan og........

Þarna var heimilislæknirinn að skrifa til collega síns sem er bæklunarlæknir og kemur ekki á nokkurn hátt því við hvernig hann væri í hnénu.  Á sama augnabliki rann upp fyrir honum hvers vegna geðlæknirinn hans hafði varað hann við því að segja heimilislækninum frá greiningunni, en því miður var það of seint í þessu tilviki og hann áttaði sig á þetta er því að svona að yrði  þetta alltaf  GEÐSJÚKDÓMURINN yrði alltaf NÚMER 1 sama hvað amaði að og öll hugsanleg veikindi eða krankleika yrðu alltaf aukaatriði og hann myndi aldrei fá sömu meðhöndlun eins og fyrir greiningu.

Já hugsið ykkur bara svona er ástandið á Íslandi í dag árið 2009, þetta er þvílíkur SMÁNARBLETTUR á okkar samfélagi og það meira segja innan heilbrigðiskerfisins og meira að segja meðal lækna sem ættu nú að vera vel upplýstir um þessi mál.

Þessi mál eiga erindi til okkar allra og við verðum að standa vörð um þetta fólk okkar því þessu verður að BREYTA við lifum ekki á MIÐÖLDUM það er árið 2009.

Að lokum smá speki og hún hljóðar svo :  Ég grét því ég átti enga skó, þar til ég hitti mann sem hafði ekki fætur.  S.W.

En nú er dagur að kvöldi kominn og því býð ég gott kvöld og góða nótt kæru vinir

Athugasemdir

[vestarr lúðvíksson (IP-tala skráð) 9.11.2009 kl. 20:42]

Ágæta Hulda,

þakka þér fyrir upplýsandi bréf. Sjálfur er ég heppinn með mína lækna, en þetta gerist því miður oft.

kveðja

Vestarr

[Haraldur Haraldsson, 9.11.2009 kl. 21:50]

Kvitt/ mjög svo athyglisverð grein/Kveðja Halli gamli

[Ingvi Rúnar Einarsson, 10.11.2009 kl. 00:16]

Góða Hulda.

 Athyglisverð saga.Hún knýr mann til íhugunnar á fordómum á meðal manna.

 Þá spyr maður:Af hverju eru sumir valdir,til að vera þolendur og aðrir gerendur.

 Guð gefi þér góða nótt.Kv.Ingvi

[Þórarinn Þ Gíslason (IP-tala skráð) 10.11.2009 kl. 03:43]

Sæl Hulda.

Mjög svo athygglisverð grein hjá þér og sem meira er .

Hvers vegna ?

Við skulum hugsa hlýlega til allra þeirra sem þjást.

Kærleikskveðja á þig,

 og til allra hinna Geðveiku,..... þeir eiga mig að !

[Brynja Daníelsdóttir (IP-tala skráð) 15.11.2009 kl. 13:35]

Góð grein hjá þér Hulda og svo sýnir svo sannarlega hvernig viðhorfið er til andlegra veikinda í þjóðfélaginu. Ég heyrði eitt sinn sanna frásögn af manni sem hafði bæði farið í áfengismeðferð og þunglyndismeðferð. Seinna meir í atvinnuviðtali ákvað hann að koma hreint fram og segja að hann ætti við þunglyndi að stríða en væri á lyfjum sem héldi honum í skefjum. Atvinnuviðtalið var að hans mati grunsamlega stutt og ekkert meir heyrðist svo í ráðningarfulltrúanum.

Þegar svo kom að öðru atvinnuviðtali ákvað hann að sleppa þessum upplýsingum en upplýsa þess í stað að hann hefði farið í áfengismeðferð. Ráðningarfulltrúinn brosti eins og hann væri að segja "velkominn í hópinn", og sagði við hann: "Hver hefur sossum ekki farið í meðferð !" Á endanum var hann í hópi 3 sem komu til greina í starfið.

[Hulda Haraldsdóttir, 17.11.2009 kl. 01:12]

 m

[Ómar Ingi, 18.11.2009 kl. 08:05]

Athyglivert , innlitskveðja.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 18.11.2009 kl. 10:49]

Já Hulda mín svona er þetta bara því miður.  En það er gott að aðrir vekji athygli á hversu slæmir hlutirnir geta orðið.  Takk fyrir þetta innlegg og að vekja mann til umhugsunar. 

[Hulda Haraldsdóttir, 20.11.2009 kl. 13:46]

Allir mínir kæru vinir, þakka ykkur öll  innleggin ykkar hér hjá mér og fyrirgefið að ég skyldi ekki svara ykkur fyrr, tómt vesen ná tölvunni hjá mér. Knús til ykkar allra