Músa músa mús

Nú er haustið komið og fékk óyggjandi sönnun um það í gær.

Blessunin hún Dimmalimm mín sem er ferfætlingur í loðnara lagi af þeirri dýrategund sem við köllum ketti svona í daglegu tali og er að verða fjögurra ára. 

Flestir halda að hún sé af hreinræktuðu skógarkattakyni enda er hún alveg afspyrnu falleg og telur sig sjálfa vissulega eðalborna. En svo er nú ekki hún er bara venjulegur blendingur eða ísl. húsköttur eða bara ísl fjósaköttur eins og þeir eru nú oftast kallaðir,  sem ekki  geta státað af langri ættartölu, þó svo að ég sé nú persónulega á þeirri skoðun að það séu lang skemmtilegustu  og  fallegustu eintökin og oft gríðarlega miklir karakterar líka án þess að ég vilji nú lasta þó hreinræktuðu á nokkurn hátt enda þekki ekki til margra tegunda. 

Þessi prinsessa virðist einnig álíta að við tvífætlurnar á heimilinu  séum hérna gagngert til þess eins að þjóna hennar hátign og létta henni tilveruna á allan mögulegan hátt og er mjög útsjónasöm við að koma því á framfæri hvers hún óskar og láta okkur skilja að  hún eigi dekrið skilið.

 Launin  sem við fáum í staðinn er óborganleg skemmtun af ýmsu tagi og í  formi knúsa og kossa en náttúrlega BARA þegar henni hentar og það aðeins til FÁRRA útvaldra.

Oft hef ég nú velt því fyrir mér hvort kettirnir mínir geri sér grein fyrir því sjálfir að þeir séu ekki af sama kynstofni og við, nú eða þá að þeir telji sig vera skör ofar í virðingastiganum og af æðra kyni en við tvífætlingarnir á heimilinu.

En nú er ég komin langt út fyrir það sem ég ætlaði nú að segja ykkur (eins og mín er von og vísa) þegar ég byrjaði.

Þannig  var að í gær heyrði ég hana spangóla þvílíkt að ég hélt að eitthvað skelfilegt hefði hent hana,  enda hljóðin sem hún gaf frá sér ólík öllum hljóum sem ég hef áður heyrt frá henni. 

Hún er að vísu mjög ræðinn köttur og meira að segja talar hún oft mikið upp úr svefni (sem fær mig nú til að velta því fyrir mér hvort ketti dreymi, sem ég held að hljóti nú að vera miðað við hana sorry enn á ný komin út fyrir málefnið) svo að ég fór fram til þess að athuga hvað væri að og sá hana þá í hnipri undir litlu borði  í stofunni og  hélt helst að hún væri eitthvað slösuð blessunin eða þá að eldri bróðir hennar hefði verið að hrella hana eða að hann hefði komið inn með fugl (sem því miður er búinn að koma með 2 fugla í sumar) og kallaði því í bóndann og bað hann að koma og skoða málið með mér þar sem það er ekki mín sterkasta hlið að glíma við svoleiðis aðstæður, hann kemur og segir strax við mig sérðu ekki músina þarna og benti mér á mús sem lá rétt hjá Dimmalimm sem leit nú út alveg eins og leikfangamýsnar á heimilinu og ég gat ekki séð betur en að hún væri steindauð,  bóndinn náði í kúst og fægiskóflu og sópaði músinni upp í skófluna og þá kom í ljós að hún var sprelllifandi og miðað við óhljóðin mátti ekki á milli sjá hvor væri óttaslegnari kötturinn eða músin.

Og eins og allar góðar sögur þá fékk hún farsælan endi músin komst hin sprækasta út í haga aftur og kisa fékk kakómjólk og fékk sér svo góðan lúr.

Athugasemdir

[Þórarinn Þ Gíslason (IP-tala skráð) 15.9.2009 kl. 05:45]

Sæl Hulda.

Já. þegar á hólminn er komið, fer ekki allt eftir bókinni.

Svo vona ég að kisurnar þínar stjórni ekki um of ,heimilinu !

Kveðja.

[Alma Gunnlaugsdóttir (IP-tala skráð) 16.9.2009 kl. 00:34]

Skemmtileg færsla :)

[Hulda Haraldsdóttir, 16.9.2009 kl. 04:40]

Þakka þér Þórarinn, já en blessaðar kisurnar hafa nú þann hæfileika að stjórna á þann hátt að þær láta okkur halda að það séum við sem stjórnum. Alveg ótrúleg dýr og miklir gleðigjafar.

[Hulda Haraldsdóttir, 16.9.2009 kl. 04:42]

Takk fyrir það Alma mín