Hulda Haraldsdóttir

Nú er orðið svo langt síðan ég hef komið í bloggheima að mér líður eins og ég sé að byrja í fyrsta sinn, en nú er ég mætt á ný enda búin að sakna ykkar vina minna hér mikið.

Það hefur mikið gengið á hjá mér þennan tíma bæði góðir hlutir og aðrir miður góðir. Kannski eins gott því hvernig getum við metið góðu hlutina ef við kynnumst aldrei þeim slæmu, en hins vegar þá finnst mér lífið kasta til mín óþarflega mörgum slæmum boltum til að vinna úr og kenna mér sömu lexíuna aftur og aftur. Kannski ég sé bara svo treg að ég þurfi að endurtaka sama bekkinn aftur og aftur. 

Það er nú ekki eins og að það hafi bara gengið mikið á í mínu lífi heldur hafa stór mál skekið þjóðfélagið, mál sem snerta okkur öll og ég segi það satt ég veit hreinlega ekki hvar mig á að bera niður fyrst.

Ríkisstjórnin til að mynda er ekki lengur vanhæf að mínu mati heldur er hún stórhættuleg og hefur unnið landi og þjóð stórskaða hvern einn og einasta dag sem hún hefur setið og fer stöðugt versnandi. Við verðum að stöðva hana áður en hún ásamt stórum hluta þingheims  steypir okkur í algera glötun undir handleiðlsu AGS og ESB.  Hvernig væri nú að spara þann gríðarlega kostnað sem fer í umsókn og aðildaviðræður um inngöngu í ESB (sem stærsti hluti þjóðarinnar er algerlega mótfallin) og nota það fé til að hjálpa heimilunum í landinu og til þess að byggja upp atvinnuveginn í landinu ??

Eigum við að líða það að stjórnvöld setji lög til þess að hnekkja dómi Hæstaréttar varðandi myntkörfulánin ??  Það má ekki leiðrétta skuldastöðu heimilanna eða afskrifa skuldir þeirra, því þá gætu bankarnir og fjármögnunarfyrirtækin kannski, hugsanlega, mögulega fara á hausinn, þvílíkur hræðsluáróður.

Á sama tíma er verið að afskrifa milljarða á milljarða ofan af skuldum stórglæpamannanna sem settu hér allt í kaldakol og í ofanálag er verið að setja sum þessara fyrirtækja aftur í hendur sömu glæpamannanna.

Ekki nóg með það heldur eru þessir bankar (sem þarf að mati ríkisvaldsins að bjarga) að sýna tugi milljarða HAGNAÐ það sem af er ársins, þvílíkur skrípaleikur.

Ekki þar fyrir að sennilega yrði það bara hið besta mál ef þeir húrruðu yfir, að vísu myndu einhverjir sparifjáreigendur kannski tapa einhverju en sennilega litlu miðað það sem þeir eru nú þegar búnir að tapa. Við myndum þá fá hér útibú frá sterkum og heiðarlegum erlendum banka/bönkum og njóta vaxta sem megin þorri vestrænna ríkja búa við.                Í mínum huga væri það gæfuspor fyrir þjóðina og við myndum öll njóta góðs af því.       

Megi dagurinn verða ykkur gleði og gæfuríkur.          

Kæru vinir, Nú er orðið nokkuð langt síðan ég hef látið í mér heyra, en fyrst hægri höndin er að byrja að virka á ný ætla ég að reyna að nýta mér það og vonandi helst hún í lagi því þó að sú vinstri sé nú nokkuð góð þá er tekur það mig óratíma að skrifa með henni einni.

Nú í þessum töluðu orðum er verið að lesa lokatölur upp úr kjörkössum og ég verð nú að segja eins og er að þetta eru sögulegar kosningar eða öllu heldur söguleg úrslit og eins og mér hefur nú alltaf fundist merkilegt við kosningaúrslit að eftir á þá líta allir frambjóðendur þannig á að þeir séu sigurverar, já hún er undarleg blessuð pólitíkin og því læt ég aðra um að fjalla um hana.

En fyrst og fremst þá langaði mig bara að þakka ykkur öllum sem hafið sent mér svo hlýjar, og hugulsamar kveðjur sem því miður ég hef ekki þakkað sem skyldi en hafa hjálpað mér meira heldur en ykkur mögulega gæti grunað og oft á tíðum lesið aftur og aftur og verið mér svo ótrúlega mikill styrkur og er ég svo innilega þakklát ykkur öllum.  Ég var nú kannski ekkert hissa á því hversu mörg ykkar þekktu líðan mína af eigin raun, öllu heldur hversu mörg ykkar höfðu kjark til að láta vita af ykkur því ég veit að það er allt annað en auðvelt að tjá sig um eigin vanlíðan sama hver orsökin er.

En sjálfsagt hafið þið upplifað það alveg eins og ég að það er auðveldara að sleppa tilfinningunum lausum og tala um vandamálin við einhverja sem taka hlutina ekki inn á sig hvort sem það eru vinir, kunningjar eða fagfólk eða jafnvel við algerlega ókunnuga og því finnst mér stuðningur ykkar svo ótrúlega mikils virði, því með orðum mínum græt ég við ykkar öxl án þess að fá samvikskubit og ég get farið með orð ykkar með mér afsíðis og fengið útrás fyrir tilfinningarnar  

Staðan varðandi heilsuna hjá mér er í hálfgerðri pattstöðu nú leita mínir læknar að skurððlækni sem treystir sér í það sem þarf að gera um leið og verið er að vinna að rannsóknum til þess að sína fram á þörfina til að taka þá áhættu sem hugsanlega gæti þurft að taka, aðgerð lengir kannski ekki líf mitt en gæti bætt lífsgæði mín til muna og auðvita á maður alltaf síðasta orðið sjálfur því auðvita vilja læknar alltaf að ábyrgðin sé okkar sjálfra, svo þegar til kastanna kemur verður ákvörðunin mín sennilega með hjálp ykkar.

Í síðustu færslu minni sagði ég frá kvíðanum sem greip mig þegar setti fyrstu færsluna í þessa veru í loftið.  Vissulega var ég dálítið kvíðin fyrir ykkar viðbrögðum (sem voru alveg stórkostleg) en fyrst og fremst kveið ég viðbrögðum þeirra sem standa mér næst, því maður vill ekki vekja áhyggjur eða vekja sektarkennd hjá þeim.´

Því er nefnilega oftar en ekki þannig farið að við hin langveiku erum alltaf að reyna að hlífa okkar nánustu og stappa í þá stálinu og reynum að vera sterkari aðilinn, sem oft á tíðum getur verið yfirþyrmandi og erfitt.

Fyrsta minning í í þessa veru er síðan vorið sem ég var nýlega orðin 5 ára gömul. Haustið á undan hafði ég ásamt systur minni (sem var 5 árum eldri en ég) og móður flutt úr Rvk. norður í sveitina mína, þar sem móðir mín gekk að eiga bóndason. Móðir mín hafði átt erfitt líf og átti eldri systur mína, mig og á milli okkar dreng sem hún missti mjög ungann öll með sitthvorum manninum.

Þetta vor var ég búin að hitta nokkru sinnum telpur, aðra sem var jafngömul mér en hin ári eldri, þetta voru frænkur sem bjuggu á sömu jörð en samt á sitthvorum bænum þeirra jörð og stjúpa míns lágu saman og var svona 10-15 mín. ganga á milli. Þennan vordag ætluðum við að hittast og ætluðu þær að ganga á móti mér sem þær og gerðu og mættumst við um miðja vegu þar sem fjárhús og hlaða annarrar telpunnar var staðsett og þær gengu í átt að mér með hendurnar fullar af skít og grýttu mig með honum og hrópuðu að mér að mamma mín væri mella og hóra og fl. í þeim dúr. Hvorki ég né þær vissum þá hvað þessi ljótu orð þýddu en þær höfðu heyrt fullorðna fólkið brúka þau og endurtóku það sem þær heyrðu þar.

Ég hljóp sem fætur toguðu aftur heim hágrátandi og þegar mamma innti mig eftir því hvað hafði gerst svaraði ég engu en lokaði mig af inni í herbergi.

Þó ég vissi engan veginn hvað þessi hræðilegu orð þýddu þá gerði ég mér grein fyrir því að ef ég myndi segja mömmu frá þessu þá myndi það særa hana sennilega enn meira en mig og því kaus ég frekar að þegja.

Síðan þetta var hefur mikið vatn runnið sjávar, en þessi hugsun hefur fylgt mér gegnum tíðina og í gegnum áralöng veikindin hef ég kynnst afar mörgum sem hugsa og akta eins.

Nú læt ég þessu lokið á þessum fallega morgni og óslka ykkur vellíðunar og gæfu.

Þegar ég setti síðustu færslu í birtingu greip mig rosalegur kvíði og hræðsla og ég hugsaði hvernig í ósköpunum ég gæti farið að því að afturkalla hana aftur, því ég er alls óvön að tjá mig á svona persónulega hátt og mér fannst ég svo gjörsamlega berskjölduð og auðsæranleg.

Þegar ég var barn þá skrifaði ég niður allt það helsta sem mér lá á hjarta. Ég skrifaði um allt  það sem gladdi mig, og það sem ég var þakklát fyrir eins skrifaði ég um það sem hryggði mig eða þegar eitthvað amaði að og þegar mér sárnaði eða var hrædd. Ég skrifaði líka um væntingar mínar til bæði til sjálfrar mín og annarra og stundum urðu til ljóð, vísur og jafnvel smásögur og síðan óteljandi bréf til föður míns sem ég hafði aldrei séð eða kynnst án þess að fá nokkur viðbrögð eða svör frá honum sem samt stoppaði mig samt ekki í því að banka uppá hjá honum þegar ég var 13 ára en þá var ég á eigin vegum í leit að vinnu eftir góðan vetur í héraðsskólanum Núpi í Dýrafirði.  Það sem ég er nú að reyna að koma frá mér er einfaldlega það (þegar ég byrja á annað borð er ég komin út á víða völl sorry) að í þá daga var þetta mín leið til að höndla og vinna úr því sem bar á mína daga. 

Einhversstaðar á leiðinni hætti ég að skrifa veit ekki hvers vegna en núna rifjast það upp fyrir mér hvers vegna ég notaði þessa leið á mínum yngri árum að vísu er munur á skrifum mínum þá og nú fólgnar í því að enginn las það sem ég skrifaði þá en þetta er meðferð sem virkar það finn ég og eiginlega enn betur nú þegar þið hafið ómakað ykkur við að lesa orð mín.  Kæru vinir viðbrögð ykkar við skrifum mínum hafa styrkt mig og hvatt  mig til hugrekkis og eru mér afar mikils virði og allur hlýhugurinn er líka ómetanlegur. Læt þessu lokið nú. Bestu þakkir enn á ný og hafið það alltaf sem allra best. 

Ég var fegin að mbl í dag var inná baðherbergi þegar ég sá það fyrst í morgun, því mér varð svo ómótt að það lá við að ég hreinlega ældi.

Aumingja seðlabankastjórarnir eru svo lágt launaðir að þeir þurfa að fá smávægilega launahækkun, aðeins litlar 400.000 svo þeir hafi nú í sig og á.

Siðblindan virðist alger. Maður spyr sjálfan sig hvort þetta hljóti bara ekki að vera einhverskonar heilkenni eða einhver geðfötlun sem annaðhvort er ættgeng eða jafnvel bráðsmitandi faraldur sem virðist hafa breiðst út eins og eldur í sinu í formi græðgi, spillingar, svika og lygavefjum og ekki bara hér á Íslandi heldur vítt og breytt um heiminn ekki ósvipað fellibyl sem fer um eyðandi og eirir engu þar sem hann fer um.

Ég hef alla tíð verið andvíg ofbeldi í allri mynd en núna langar mig mest að ganga berserksgang (þó ég viti nú kannski ekki alveg hvernig sá gangur er)  Ég myndi vilja smala öllu þessu skítapakki og buxnaskjónum niður á torg tjarga þá og fiðra og setja svo í gapastokka og hafa þá þar til sýnis eins og gert var hér áður fyrr. 

Ég er vissulega ekki bara að tala um seðlabankann og þá spjátrunga og dusilmenni sem hafa vermt þægindasætin þar og verið sem lúxus heilsu og hvíldarheimili fyrir afdankaða stjórnmálamenn heldur líka stóran hluta þingheims, steinrunna embættis og eftirlitstofnanir og allt þetta svikula og lævísa lygapakk sem ber ábyrgð á því ástandi sem við stöndum frammi fyrir í dag og ekki má nú gleyma stjórnendum lífeyrissjóðanna og verkalýðsforustunni og svo má lengi telja.

 Ætla ráðamenn virkilega ekki að fara að hlusta á okkur hinn almenna borgara sem situr í súpunni á meðan þeir greiða sjálfum sér himinhá laun en lækka svo laun, okkar lífeyri  og bætur ? 

Eða hugsa kannski  bara allir eins og Ingibjörg Sólrún þegar hún sagði svo eftirminnilega ,,þið eruð ekki þjóðin,,

Það er búin að vera umræða um skort á fangelsisrými og jafnvel svo að dómar séu að  fyrnast áður en rými fæst. Fáráleikurinn virðist alger sama hvar mann ber niður. Hvernig væri nú að byrja á því að senda alla fanga með erlent ríkisfang aftur heim svo það skapist rými fyrir ísl. afbrotamenn áður en dómar þeirra fyrnist og svo að stofna fanga og vinnubúðir annaðhvort á einhverri eyjunni hér við land eða jafnvel á Grænlandsjökli þar sem hægt væri að geyma alla þá hvítflibbaglæpamenn sem rústuðu öllu hér sama hvaða nafni þeir nefnast og bera mikla/alla ábyrgð á því sem komið er

En ég veit og finn að mælir okkar þegnanna er að fyllast (nú þegar fullur hjá mörgum)og veit að það kemur að því að við fáum öll nóg og þá held ég að það komi verulega við kaunin hjá þessu liði.

Læt þessu lokið nú og sendi baráttu kveðjur til ykkar allra 

Ég annaðhvort las eða heyrði nokkuð góða samlíkingu nú fyrir stuttu. Þar var verið að bera saman hesta annars vegar og lamadýr annars vegar.

Hesturinn er það hollur eiganda sínum og hlýðinn að það er alveg sama hversu þungum byrðum er hlaðið  á hann þá heldur hann áfram alveg þangað til hann hnígur niður og getur sig ekki hreyft eða einfaldlega dettur niður dauður.

Lamadýrin hins vegar sem víða eru notuð í sama tilgangi þ.e. sem burðar og vinnudýr og láta einfaldlega ekki kúga sig á sama hátt og hestarnir.  Þegar búið er hlaða á þau meiri byrðum en þeim hugnast að bera þá einfaldlega leggjast þau niður og mótmæla og láta ekki misbjóða sér, en eru samt trygg húsbónda sínum svo framalega að hann sé þeim góður húsbóndi og meðhöndli þau af virðingu og kunni að meta vinnu þeirra.

Svo mér er spurn hvort ætlum við íslendingar að vera sem hrossin og láta kúga okkur og taka sífellt þyngri og þyngri byrðar á okkar herðar alveg þar til við örmögnumst o.e. deyjum eða ætlum við  að vera eins og lamadýrin og láta yfirboðara okkar vita það og skilja, að NÚ sé komið að því að við segjum hingað og ekki lengra, mælirinn sé fullur og við krefjumst þess að hlustað sé á okkur, við krefjumst úrbóta fyrir heimilin í landinu, við krefjumst þess að ráðamenn axli ábyrgð á gjörðum sínum bæði fyrir og eftir hrun og eins krefjumst við þess að þeir sem rændu bæði bankana, fólkið í landinu og auðlindir okkar ásamt ímynd okkar og heiðurs verði látnir svara til saka og refsað á viðeigandi hátt ef þeir á annað borð vilji halda byggð hér í þessu stórkostlega landi okkar sem ég held að hjarta okkar flestra slái til. Við verðum að standa upp úr hægindastólnum og mótmæla á sýnilegan hátt, það er auðvita gott að blogga um málin og ræða málin en það bara dugar einfaldlega ekki til, SVO BETUR MÁ EF DUGA SKAL kæru landsmenn.